Laatste update van Hans van der Linden

De laatste update van Hans d.d. 29 oktober 2019

Op 2e Pinksterdag 2018 ontmoette ik Hans voor het eerst. Hij lag in een verzorgingstehuis, aan zijn bed gekluisterd. Mager, een lijkbleek mens met een ingevallen gezicht, holle ogen en bevende handen. Hans had me een paar dagen ervoor een mail gestuurd. Hij zou die week geopereerd worden. Een operatie waarbij hij 50% kans had te overleven en 50% kans dus om te sterven tijdens de operatie. Zelfs als hij de operatie zou overleven dan zou het een lang, zeer lang, proces worden om te herstellen hadden de artsen gezegd. Als hij al zou herstellen.

In die anderhalf jaar hebben Hans ik en regelmatig contact gehad. Hij heeft de operatie overleefd. Dat was al een groot feest. Zijn herstel ging moeizaam maar er zat wel vooruitgang in. Zo verhuist hij van het verpleeghuis naar een eigen woning, begint hij met revalidatie om weer te gaan lopen en kunnen hij en zijn kinderen eindelijk van elkaar genieten in een normale huiselijke omgeving. Gewoon samen kletsen, spelletjes doen en koken. Dat was de jaren ervoor niet meer mogelijk geweest.

Dit is de laatste update van Hans. Gelukkig niet omdat Hans er niet meer is!! Hij is er wel, als een pitbull blijft hij vechten voor zijn leven. Maar Hans heeft wel te horen gekregen dat verder herstel er niet meer in zit. Wat het nu is, is het. Elke keer weer leren omgaan met een lichaam dat op is. Dat zo beschadigd is door de GBP operatie, dat herstel nooit meer mogelijk is.

Hieronder de laatste woorden van Hans die we gaan opnemen in deze updates. Hij is blij met alle aandacht die er nu is voor maagverkleiningsoperaties. Nog lang niet genoeg naar zijn zin, er wordt nog veel te weinig gekeken naar de risico’s op lange termijn, en de onwetendheid van (huis)artsen in deze materie.. Maar er vindt wel een discussie plaats nu en Hans heeft daar een hele grote bijdrage aan geleverd. En hopelijk blijft hij dat ook nog heel lang doen!

Hans, bedankt voor alle updates, je appjes en mailtjes, het vertaalwerk (ik lees inmiddels vloeiend Hanseriaans) en blijf vooral pesten met vreselijke kerstliedjes in september. Ook al vind ik je vreselijk irritant met die kerstappjes, ik ben toch een beetje van je gaan houden het afgelopen 1,5 jaar!

Liefs en groetjes,

Willeke
================================
Eind update van Hans

Een plaatsje geven en luisteren naar je lichaam.

Dit is de laatste update van mijn verhaal (kort en krachtig). Voor de site en voor mijn strijd om meer aandacht te vragen over de risico’s van maagverkleining is wat mij betreft de cirkel rond. Ik heb al vanaf het begin gezegd dat al mijn problemen te maken hadden met mijn GBP. Ik was het er niet mee eens dat artsen zeiden dat het tussen mijn oren zat. En ik heb gelijk gekregen. Nu een jaar na mijn undo-operatie is het duidelijk geworden dat verder herstel er niet meer in zit. Te lang is roofbouw gepleegd op mijn lijf. De undo-operatie had veel eerder plaats moeten vinden. Als dokter Luijten van het Maxima Medisch Centrum mij niet had geopereerd dan was ik er nu niet meer geweest. Dankzij hem, mijn redder die wél zijn verantwoordelijkheid nam, en zijn collega’s vanuit andere disciplines die mij hebben proberen op te lappen, ben ik er nog.

En nu? Ik ben onnodig ongeneeslijk ziek. Dit is de pure realiteit. Hoe positief ik er ook in ging, en er nog steeds in sta, ik moet leren het een plaats te geven. Ik zal nooit meer lopen. Hooguit kleine stukjes maar verder ben ik voor altijd rolstoel gebonden. Ik heb elke dag, de hele dag, pijn. Mijn nachten zijn gebroken omdat als ik lig mijn ingewanden gaan protesteren. Ik heb geen energie, ben constant moe. Ik ben volledig afhankelijk van zorg. Een jonge vent van 54, met meer zorg nodig dan een oude man. Mijn suikerspiegel gaat van 2,7 naar 7 met als gevolg dat ik soms zo beroerd ben dat er heel snel gehandeld moet worden. Mijn temperatuur zit constant onder de 35 graden. Normaal eten gaat niet meer, ik neem nu weer constant  drinkvoeding om vooral niet te zwak te worden.

Fysiek is het zwaar maar geestelijk ben ik hier heel sterk van geworden. Niemand kan begrijpen hoe ik er zo mee om kan gaan. Ik ben hard geworden door deze ellende, heb geen vertrouwen meer in de zorg. ik heb mijn lesje geleerd en laat mijn de les niet meer lezen, door niemand.

Ik heb het al eerder geschreven maar ik wil hier toch nog een keer heel graag mee afsluiten. Ik ben dankbaar voor het team van fijne mensen om mij heen die er alles aan doen om mij een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te geven. Die mij serieus nemen. Veel artsen en medewerkers van het MMC maar vooral dokter Luijten, mijn grootste held. Deze man verdient een lintje voor al die mensen die hij oplapt. Mijn huisarts, dokter Mens en haar team. De diëtiste Annemieke en verpleegsters van de Buurtzorg Heerhugowaard, team 4. Ilse, Saskia, Leonie, Claudia, Gabrielle, Erika en Maaike Mijn fysiotherapeute die er alles aan doet om mij, ondanks de vele beperkingen en tegenslagen, toch probeert mij een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te geven.

Tot slot voor iedereen die dit leest: denk niet te makkelijk over een maagverkleining. Laat je niet leiden door onwetende zorgverleners en mooie verhalen. Verdiep je goed in de voor- en nadelen en wat de operatie met een menselijk lichaam doet op de lange termijn. Het is niet zomaar iets wat je even laat doen! Ik heb mijn lesje geleerd.

Willeke bedankt dat je mij dit platform hebt gegeven om mijn verhaal te kunnen doen.
Sluit ik hierbij mijn verhaal af.
Liefs & groetjes
Hans van der Linden en kids die hun vader weer terug hebben